Nietrzymanie moczu (ntm) może mieć postać wysiłkową, z parcia lub mieszaną, czyli z objawami nietrzymania wysiłkowego i z parcia. Warto rozpoznać pierwsze objawy i podjąć terapię, zanim problem nasili się i utrudni normalne funkcjonowanie.
Przyczyny nietrzymania moczu u kobiet
Przyczyny popuszczania są złożone. Często jest to osłabienie mięśni, powięzi i ścięgien miednicy małej co powoduje zmiany kąta cewkowo pęcherzowego i ruchomości cewki doprowadzając do popuszczania moczu ale też często występują zaburzenia skurczów pęcherza co doprowadza do występowania wzrostów ciśnienia w pęcherzu i mikcji z uczuciem parcia.
Nietrzymanie moczu u kobiety: Jakie są objawy?
- Wyciekanie choćby kropli moczu przy wysiłku typu dźwiganie, kaszel, kichanie, śmiech – tłumaczenia typu „to tylko kilka kropli”; „jestem podziębiona” są niebezpieczne. Nasilanie się wysiłkowego nietrzymania moczu to coraz większe porcje popuszczane coraz częściej, w sytuacjach również typu chodzenie po schodach czy w ostateczności – nawet przy podnoszeniu się z krzesła, siadaniu.
- Parcia naglące – czyli konieczność oddania moczu w czasie krótszym, niż 15 minut. Już sam ten objaw utrudnia wyjścia na dłuższe spacery, do kina, teatru itp. Nasilony to nietrzymanie moczu z parcia – a więc gubienie moczu przed zdążeniem do toalety (charakterystyczne jest tu popuszczanie już w momencie wchodzenia do niej czy nawet siadania).
- Nadreaktywność pęcherza moczowego – czyli korzystanie z toalety częściej, niż co 2 – 3 godziny. Ważna jest przy tym ilość moczu: jeśli są to małe porcje, poniżej 250ml, to znaczy, że pęcherz nie pracuje w całej swojej objętości. Podobnie jest w przypadku nocnego budzenia się. Innym objawem jest uczucie niezupełnego wypróżnienia. Przy tych objawach warto oczywiście wykluczyć infekcję. Z drugiej strony – nawracające infekcje mogą być oznaką złej pracy zwieracza pęcherza.
Diagnostyka nietrzymania moczu u kobiety
Diagnostyka nietrzymania moczu u kobiet jest procesem wieloetapowym, który ma na celu zidentyfikowanie przyczyn i rodzaju problemu, a także wybranie najbardziej odpowiedniej metody leczenia.
Pierwszym krokiem jest szczegółowy wywiad medyczny, w którym lekarz pyta o objawy, historię choroby, styl życia, a także o wcześniejsze ciąże i porody, które mogą wpływać na stan mięśni dna miednicy. Lekarz może również zapytać o leki, które pacjentka przyjmuje, ponieważ niektóre z nich mogą wpływać na funkcjonowanie pęcherza. W ramach badania fizykalnego lekarz może przeprowadzić badanie ginekologiczne, aby ocenić stan mięśni dna miednicy, a także sprawdzić, czy nie ma jakichkolwiek nieprawidłowości anatomicznych, które mogłyby przyczyniać się do nietrzymania moczu. Pacjentka może zostać poproszona o prowadzenie dziennika mikcji przez kilka dni. W dzienniku tym zapisuje się, kiedy i ile razy dochodzi do oddania moczu, w jakich okolicznościach dochodzi do nietrzymania moczu, a także ilość spożywanych płynów. Dziennik ten może pomóc w zrozumieniu wzorców i okoliczności związanych z nietrzymaniem moczu.
Wśród zalecanych badań diagnostycznych wskazać można również: badanie moczu, badania urodynamiczne, badanie USG.
Leczenie nietrzymania moczu
Leczenie nietrzymania moczu u kobiet jest uzależnione od postaci. W pierwszej kolejności należy rozpocząć leczenie od rehabilitacji polegającej na nauczeniu pacjentki wykonywania odpowiednich ćwiczeń mięśni głębokich mających wpływ na właściwe ustawienie pęcherza i cewki. Niejednokrotnie ćwiczenia te należy powtarzać by uzyskać odpowiedni efekt. W przypadku utrzymywania się popuszczania moczu przy właściwie wykonywanej rehabilitacji i przy czystym wysiłkowym nietrzymaniu można rozważyć wykonanie operacji polegającej na podwieszeniu cewki specjalną taśmą zakładaną załonowo lub przez otwory zasłonowe. Trudniejsze leczenie dotyczy nietrzymania moczu z parcia. Wymaga to stosowania kombinacji różnych leków celem osłabienia skurczów pęcherza. Pomocna jest w tych przypadkach tez rehabilitacja stosująca ćwiczenia i stymulacje pomagające osłabić skurcze i uczucie parcia.
