Zapalenie rozcięgna podeszwowego, potocznie nazywane “ostroga piętowa” (ze względu na towarzyszące schorzeniu wyrośla kostne przy kości piętowej) – jest to stan zapalny obejmujący przyczep bliższy rozcięgna podeszwowego oraz otaczające go tkanki.
Przyczyny skrócenia rozścięgna:
- zaburzenie czynności całej taśmy mięśniowo-powięziowo-więzadłowej;
- zaburzenie wynikające z aktywnych punktów spustowych w rejonie mięśni kulszowo-goleniowych
Objawy kliniczne – ostroga piętowa:
- ból samoistny oraz pojawiający się przy dotyku okolicy przyśrodkowej pięty;
- ból przy chodzeniu – największy podczas pierwszych kroków, następnie się zmniejsza po “rozchodzeniu” i znów zwiększa przy dłuższym chodzeniu.
Zapalenie rozcięgna podeszwowego: Diagnoza
Elementem ważnym w procesie leczenia zapalenia rozcięgna podeszwowego jest określenie przyczyny nadmiernych napięć w obrębie rozcięgna. Określenie przyczyny problemu jest istotne z dwóch powodów. Po pierwsze, umożliwia optymalny dobór metod terapeutycznych. Po drugie, zapewnia efektywną reedukację pacjenta, a co za tym idzie zwiększa szansę na uniknięcie problemu w przyszłości.
Do najczęściej występujących przyczyn powstania nadmiernych napięć w obrębie rozcięgna zalicza się:
- nieprawidłowy dobór obuwia (najczęściej jest to zbyt twarda podeszwa),
- napięcie mięśniowe struktur powyższych, takich jak mięśnie łydki lub tylna grupa mięśni uda,
- nieprawidłowa kontrola motoryczna stopy,
- problem z rzutem środka ciężkości ciała (najczęściej będący wynikiem dysfunkcji w obrębie miednicy).
Ostroga piętowa: Leczenie
Zapalenie rozcięgna podeszwowego (tzw. ostroga piętowa) daje bardzo charakterystyczne objawy, których nie powinniśmy ignorować. Szybka reakcja i zgłoszenie się do fizjoterapeuty pozwala na znaczne skrócenie procesu leczenia, który obejmuje m.in. metody, takie jak:
- skoncentrowana fala uderzeniowa
- ćwiczenia rozciągające rozcięgno podeszwowe;
- masaż poprzeczny rozcięgna podeszwowego;
Pierwszym krokiem przy leczeniu zapalenia rozcięgna podeszwowego jest wyciszenie istniejącego stanu zapalnego i stworzenie przestrzeni dla regeneracji tkanek. W tym czasie terapeuta koncentruje się na rozluźnieniu napiętych struktury poprzez stosowanie precyzyjnie wyselekcjonowanych metod terapeutycznych. Kolejnym etapem jest regeneracja i utrzymanie efektów poprzez:
- ćwiczenia,
- reedukację wzorców ruchowych.
